Wie zijn we?...

Er is dan wel een keuken met een kolenfornuis, maar soep maken en patatten koken gebeurt buiten, op een houtvuur in de tuin. Groenten schoonmaken en aardappelen schillen doen we 'in gemeenschap', ook in de tuin. Een grote kapeltent – in de tuin – doet dienst als eetzaal.

En de wc's? Drie hokjes in de tuin, elk voorzien van een plank-met-een-gat-in.

En ‘s morgens, vóór het ontbijt, doen de kinderen ochtendgymnastiek onder de kundige leiding van Lieve Van Hacht.

Allemaal goed wanneer het zonnetje schijnt, maar wat als het regent? Het tweede jaar hebben we al prijs: tien dagen regen. Zo erg dat het tuinpad herschapen is in een modderpoel. Geen nood. Met man en macht worden stenen aangesleept voor een dubbele snelweg, één naar de eetzaal en één naar de wc’s. De nieuwe 'macadam' wordt feestelijk geopend door Nonkel Jules die het lint (een rol wc-papier) doorknipt.

Het is ook de periode dat de beerput overloopt. Met ware doodsverachting heeft Victor Wellekens een diepe put gegraven, en daar de volle beerput in getransfereerd. Vandaar zijn eretitel van 'Ours Créateur' of Beer-Schepper. Niet dat er enig verband is, maar Victor is zeer sterk in de redactie van het feestmenu.

Hoe hou je zo’n twintigtal kinderen onder de 12 jaar tien dagen lang bezig?  Heel eenvoudig: door dammen te bouwen. ’s Morgens na het ontbijt: iedereen naar ’t Waterke.  Na de middag: platte rust en daarna… naar ’t Waterke.  Wij zijn – nog steeds – een familie van dammenbouwers, en als de loop van de Ourthe in die tijd een héél klein beetje gewijzigd is, dan zegt men daar in Durbuy en omstreken: 'La Grande Famille est passée par ici.'

L'abbé Desmet uit Namen, een goede vriend van Jan Van Den Wijngaert, was de stichter van de Centre Belge du Tourisme des Jeunes (CBTJ^*).

Hij had een aantal jeugdhuizen in Wallonië onder zijn beheer, waaronder Jeanne d’Arc, 'ons' huis in Villers-Ste-Gertrude. Maar Jeanne d’Arc werd verkocht en wij… wij stonden op straat.

Toen zijn de rollen omgekeerd en hebben wij een huis kunnen huren van de CBTJ. Hoewel deze huizen uitsluitend bedoeld waren voor jeugdgroepen werd er een uitzondering gemaakt voor de Familie Verlinden, 'La Grande Famille'.

En zo zijn we bij de CBTJ gebleven tot en met het 50^ste Familiekamp in 2002.

^(*) 'CBTJ' is nu 'Kaleo'
Tip: zie ook 'Locaties Familiekamp'

Mormont, Daverdisse, Gembes, Wéris … het zijn namen vol herinneringen.  Het Familiekamp breekt uit de omknelling van Villers, letterlijk en figuurlijk. De huizen zijn groter, bieden méér comfort. Er is meer afwisseling in de activiteiten, in de kampcultuur ook.

Aan elk kamp is wel één of ander markant feit of gebeurtenis verbonden. Zo tekende Sart-lez-Spa, het tiende Familiekamp, met 102 bezoekers, een nooit geëvenaard record op. 1971 is het jaar van Wancennes, het jaar ook waarin Herman en Josyane Vanderijken het roer overnemen.

Ze zullen het 32 jaar volhouden, tot en met het 50^ste Familiekamp. Voor hun Gouden Jubileum, dat in Daverdisse gevierd werd, kwam er een echte 'Silver Jubilee Drive-in Discobar' het erf opgereden, op de voet gevolgd door… de Rijkswacht. De naam Cornimont is dan weer voor altijd verbonden met Louis Van Hacht die rondging met zijn kinneke en de Tantekes in slaap wiegde met zijn litteratuur.

En wanneer onze missionarissen met verlof naar België kwamen, werden zij steevast op het Familekamp gevierd: Rik Mampaey in Mormont (1983), Jeanne en Tine Van Hacht in Bruly-de-Pesche (1984).

In Arbrefontaine tenslotte hebben we de zonne-eclips van 1999 meebeleefd.

Van bij het begin heeft het Familiekamp gasten en bezoekers in zijn rangen opgenomen. Soms vrienden of vriendinnen van één van de jongeren, soms ook min of meer verre familie. Godelieve Stoute uit Arendonk is in de beginjaren een vaste waarde.

Maar we hebben ook John, een Amerikaan, gehad, en een jodelende Marlene.

We hebben er zelfs een hele familietak van de kant van Van Kerkhoven bij gekregen: Frans en Yvonne Morren met hun kroost. Frans-de-spekbakker was tot in Werpin nog één van de pijlers van het Familiekamp.