De Kroniek van het Familiekamp Verlinden

De vijftiende augustus viert de Familie Moederdag. Jarenlang hebben de Vaders die dag stoofvlees gemaakt.

Op een mooie Halfoogst kwam een pientere vader op het idee de moeders – en in het algemeen alle vrouwen die de moedergerechtigde leeftijd  bereikt hadden – te verrassen met 'Ontbijt op Bed' en drie kussen van fris gewassen en geschoren jeunes premiers.

De gewoonte geraakte ingeburgerd, al waren er wel eens jammerlijke excessen te betreuren - zo werd Suzanne Verlinden eens met bed en al de trap af gedragen.

Tot de moeders lieten weten dat ze niet zo blij waren met al die meuzelkes in hun bed. Dit was meteen het einde van een mooie traditie.

Naast waterkes en dammen hebben tochten en bosspelen altijd al een belangrijk ingrediënt gevormd van de Familiekampactiviteit. Een enkele keer zijn we daarbij iemand een tijdje kwijtgeraakt. Franske Morren bijvoorbeeld in Stavelot.

Maar we hebben ook al eens iemand gevonden. Het was in Basseilles, en het begon al te schemeren. Een radeloze man kwam onze hulp inroepen: zijn vrouw Mia en hun baby waren verloren in het bos. We hebben met man en macht ‘Miaaaaa’ geroepen.

We hebben het bos doorkruist, te voet, met de fiets en met auto’s. Uiteindelijk hebben we Mia gevonden, diep in slaap terwijl de baby lustig rondkroop.

Ze had ons niet horen roepen...,  pertang, als de Familie een keel opzet…!

Sinds lang, zo lang dat niemand nog precies weet hoe lang, hebben we op het Familiekamp een duo spekbakkers: Milleke Havermans en Franske Morren. Elke morgen staan ze van bij het ochtendkrieken aan hun pannen. We hebben ze niet geteld, maar het moeten er zo min of meer omtrent tweeduizend zijn.

Tweeduizend pannen heerlijk geurend en nog heerlijker smakend spek. Dik of dun gesneden, knisperend of à point. En voor de vroege vogels (lees: lieve dames) soms,... heel soms… een eike erover.

Zo druk als het Familiekamp gewoonlijk is, zo rustig kan het zijn langs de waterkant. Hele generaties familiekampers, en zelfs een enkele familiekampster, hebben al heel gauw onze Ardense visvijvers ontdekt.

Meteen ook een welkome aanvulling van de sobere (!?!) kampmaaltijden. Leo Debloudts, zelf een verwoede visser, is eens op het lumineuze idee gekomen om de gevangen forel te gaan roken.

We hebben allemaal mee-gerookt, maar het resultaat was wèl heerlijk.